Γράφει ο «Απέναντι»
Στο ταξίδι της αναζήτησης του «ιδανικού» συντρόφου, οι περισσότεροι άνθρωποι θυμίζουν οικογενειακό αυτοκίνητο που βγαίνει για τριήμερο σε κάποια εθνική οδό…
Πορτ μπαγκάζ τόσο γεμάτο που συχνά δεν κλείνει και το δένεις με σκοινί από τον προφυλακτήρα και με τα πράγματα έτοιμα να χυθούν στο οδόστρωμα, καθίσματα ριγμένα για να χωρέσουν οι ψησταριές και οι σούβλες και στη… σχάρα κάποιο στρώμα ή κανένα μισοχαλασμένο ψυγείο για να το αφήσουμε «επί τη ευκαιρία» στο εξοχικό…
Μα τελικά, αυτό το έρμο το αυτοκινητάκι κουβαλά τις πραγματικές ανάγκες μιας τριήμερης εκδρομής ή μήπως μία και μόνη, εκείνη δηλαδή του να αναπαράγουμε τις εικόνες με τις οποίες και μεις από παιδιά «τροφοδοτηθήκαμε»;
Και ναι, δεν μιλάμε για τίποτε περισσότερο από τα λεγόμενα «στερεότυπα», τα ψυχικά εκείνα δηλαδή υλικά με τα οποία έχει δομηθεί η προσωπικότητά μας…
Μέχρι εδώ δεν θα υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα καθώς η διατύπωση «δομημένη προσωπικότητα» ηχεί εξαιρετικά ωραία αφού παραπέμπει ευθέως σε μια «υγιή» ψυχοσυναισθηματική οργάνωση, που με τη σειρά της συνεπάγεται μια «καλά τακτοποιημένη» ζωή…
Η μικρή όμως… «λεπτομέρεια» που σχεδόν πάντα μας διαφεύγει και, επίσης σχεδόν πάντοτε, με απολύτως καταστροφικά αποτελέσματα, είναι πως κατά κανόνα, τα «δομικά» εκείνα υλικά με τα οποία χτίστηκε η προσωπικότητά μας, (τις πεποιθήσεις μας, τις αντιλήψεις μας, τις… βεβαιότητές μας), στον μεγαλύτερο βαθμό… δεν είναι δικά μας.
Αν μιλούσαμε με όρους πληροφορικής θα λέγαμε πως δεν πρόκειται παρά για κοινά «data entries» του στενού αλλά και ευρύτερου περιβάλλοντος, (οικογενειακού, κοινωνικού, πολιτικού, πολιτισμικού), τα οποία όμως καθόρισαν το προσωπικό μας «software».
«Data entries» λοιπόν ή επι το ελληνικότερον «εισαγωγές δεδομένων» που όμως έγιναν για να υπηρετήσουν, όχι τις δικές μας ανάγκες αλλά εκείνες που κάποιοι άλλοι θεώρησαν πως θα αποτελούν σε μια ηλικία μεταγενέστερη τις «δικές μας ανάγκες».
Και ακριβώς από εκεί ξεκινούν, κατά κανόνα, όλα τα προβλήματα, από τα δεδομένα αυτά που με τον καιρό και σκοντάφτοντας πάνω στην πραγματικότητα, μετατρέπονται σε λογικές αντιφάσεις και ψυχικά αδιέξοδα, και είναι απλά θέμα χρόνου να λάβουν και τη μορφή εσωτερικών αλλά και εξωτερικών συγκρούσεων.
Και όμως, με «αυτά» τα δεδομένα, με αυτά τα «φορτία», και με το έρμο αυτοκινητάκι της ψυχούλας μας να κοντεύει να διαλυθεί κάτω από το απίστευτο βάρος μιας «σαβούρας» που τελικά ουδόλως μας αφορά, βγαίνουμε στην εθνική οδό της ζωής μας και αναζητούμε «τον ιδανικό σύντροφο»…
Χωρίς καν να αναρωτηθούμε αν εμείς είμαστε ιδανικοί σύντροφοι για κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο, χωρίς καν να αναρωτηθούμε αν εμείς είμαστε ιδανικοί σύντροφοι για… οποιονδήποτε άνθρωπο ή, ακόμη χειρότερα, χωρίς καν να μας έχει περάσει από το νου αν είμαστε ιδανικοί σύντροφοι έστω για τον ίδιο μας τον εαυτό…
Πόσο «μακριά» όμως μπορεί να φτάσει ένα τέτοιο «όχημα» αλλά, ακόμη και αν φτάσει κάπου, τι θα βρει;
Συνεχίζεται…
