Γιορτή της Μητέρας: Είναι κοινό «μυστικό» πως τα παιδιά που μεγαλώνουν πλάι στις γιαγιάδες τους, καταλήγουν να τους μοιάζουν περισσότερο και από τα ίδια τους τα παιδιά, δηλαδή τις μητέρες ή τους πατεράδες τους
Όσοι από εμάς είχαμε την ευλογία να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, τις πρώτες μας βόλτες με το ποδήλατο, τα πρώτα μας μπάνια στη θάλασσα έχοντας σύμμαχο τη… μάνα του λόχου, την «κολόνα του σπιτιού», τη γηραιότερη και πιο στιβαρή γυναίκα της οικογένειας, γνωρίζουμε από πρώτο «χέρι» πόση απύθμενη αλήθεια κρύβει η διαχρονική αλλά κάπως κλισέ ατάκα, «του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου» και πόσο «εκτός» βγάζει το εξίσου δημοφιλές αλλά άστοχο τσιτάτο, «μάνα είναι μόνο μία». Γιατί όποιος πρόλαβε να καθίσει τα γόνατα της γιαγιάς του, ξέρει πως μία μόνο γιαγιά, κάνει για δύο ή και παραπάνω μαμάδες!
Like a bridge over trouble water
Παρά το απροσπέλαστο χάσμα γενεών που μας χωρίζει, οι γιαγιάδες βρίσκουν πάντα το κόλπο να… εκθρονίζουν τις μαμάδες και να γίνονται δυο φορές μαμάδες για τα εγγόνια τους. Πώς το καταφέρνουν; Με τα μαγειρικά τερτίπια τους που μας κακομαθαίνουν και μας κάνουν ιδιότροπους… γευσιγνώστες μεγαλώνοντας. Με την γενναιότητά τους να δεχθούν με απόλυτη κατανόηση κάθε μας στραβοπάτημα, χωρίς να θυμώσουν, ούτε να κρίνουν με το αυστηρό βλέμμα του γονιού που είναι γεμάτος προσδοκίες. Με αφηγήσεις για τη σκοτεινή Ελλάδα του Εμφυλίου, για αξιοσημείωτα οικογενειακά περιστατικά που εμείς δεν ζήσαμε, όπως τον ερχομό μας στον κόσμο και τις πρώτες μας περιπέτειες, τις οποίες ήμασταν πολύ μικροί για να συγκρατήσουμε στη μνήμη μας.
Μεγαλώνοντας… γερά εγγόνια!
Ωστόσο, το πιο ακριβοθώρητο δώρο που δέχεται «τράνζιτο» κάθε εγγόνι από τη γιαγιά που το συντροφεύει στα πρώτα του βήματα, είναι ένα νοητό θησαυροφυλάκιο από έμπειρες κουβέντες, διδάγματα, μαθήματα ζωής που το «θωρακίζουν», για να πληγωθεί όσο το δυνατόν λιγότερο βγαίνοντας στον κόσμο. Οι γιαγιάδες είναι μία ολοζώντανη «παρακαταθήκη» που κληρονομήσαμε χωρίς να το θέλουμε και όσο βαθύτερα τη γνωρίσουμε, τόσα περισσότερα ανακαλύπτουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό, τις ρίζες μας, τον τόπο που περάσαμε τα πρώτα, τρυφερά στάδια της ζωής μας. Είναι οι μόνοι άνθρωποι που με τις απαντήσεις τους, έχουν τη δυνατότητα να ξετυλίξουν το «κουβάρι» του παρελθόντος και να μας βοηθήσουν με αυτόν τον τρόπο, να χαράξουμε σε βάθος χρόνου το δικό μας μονοπάτι!
Last but not least
Ναι, μπορεί οι απαιτήσεις της καθημερινότητας, οι επαγγελματικές, φιλικές, οικογενειακές υποχρεώσεις, το ασταμάτητο «κυνήγι» της ζωής, να μην μας επιτρέπει να τις συναναστρεφόμαστε όσο συχνά θα θέλαμε ως ενήλικες, όμως τότε είναι που στην πραγματικότητα τις χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ! Ακριβώς για αυτό, όσο στενός και αν είναι ο «κλοιός» της ρουτίνας, το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να «ξεκλέβουμε» λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα, για μία επίσκεψη, έναν κοντινό περίπατο αν το επιτρέπουν οι συνθήκες και η ηλικία τους ή στη χειρότερη που η χιλιομετρική απόσταση είναι μεγάλη ανάμεσά μας, ένα τηλεφώνημα που θα τους υπενθυμίζει πως δεν ξεχνάμε εκείνες και όσα έχουν κάνει για εμάς.
Φέτος, λοιπόν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μητέρας, μην ξεχάσουμε να πούμε ένα «σ’ αγαπώ», στις… εις διπλούν μαμάδες της ζωής μας. Στις γυναίκες που έφεραν στον κόσμο τον άνθρωπο που μας έφερε στον κόσμο. Τις γυναίκες που δίχως εκείνες δεν θα είχαμε καταφέρει ποτέ να γίνουμε οι άνθρωποι που τις κάνουν σήμερα να «πλημμυρίζουν» και να συγκινούνται από περηφάνια!
