Μπορεί να έφυγες και να έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου, μπορεί να σου λείπει το χωριό σου κάθε μέρα της (αθηναϊκής) ζωής σου. Όπως και να ‘χει, όσο Αθηναίο και αν θεωρείς πια τον εαυτό σου, είναι μερικά πράγματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ. Βρες τον εαυτό σου στη λίστα που ακολουθεί.
Γελάς πάρα πολύ με τους Αθηναίους φίλους σου που τρώνε μουσακάδες και παραπονιούνται ότι οι ντομάτες στις χωριάτικες δεν είναι «φρέσκες» Φλεβάρη μήνα.
Ακόμα και αν έχεις κλείσει εδώ δεκαετία και βάλε, εξακολουθείς να νιώθεις μια ελαφρά ανακούφιση κάθε φορά που μπαίνεις σε μαγαζί και δεν γυρίζουν όλοι του οι πελάτες να σε κοιτάξουν.
Τα πρώτα χρόνια που ήσουν εδώ, ήσουν «το ήσυχο παιδί» της παρέας σου. Δεν είναι ότι δεν είχες πράγματα να πεις −είχες άπειρα. Είναι ότι φοβόσουν μήπως δεν ήσουν αρκετά κουλ για τους καινούριους σου φίλους.
Σου πήρε καιρό να χωνέψεις πόσα τρισεκατομμύρια πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα στην ίδια πόλη την ίδια μέρα.
Όταν το πρωτο-συνειδητοποίησες αυτό, πέρασες μέρες ολόκληρες χωρίς να κοιμάσαι. Έπρεπε να τα κάνεις και να τα δεις όλα, έπρεπε να είσαι ταυτόχρονα παντού.
Είσαι ο μόνος άνθρωπος που ξέρεις, που έχει πάει σε πειραματικό ρεσιτάλ χορού αριστερόχειρης πρώην τσελίστριας από την Ιαπωνία. Απλά επειδή συνέβαινε. Σε ένα γκαράζ στον Ελαιώνα.
Το κουτσομπολιό εξακολουθεί να σου δημιουργεί άγχος. Δεν θέλεις να ξέρεις, όταν συμμετέχεις νιώθεις άσχημα, αν σου ξεφύγει μυστικό τρίτου ακόμα και σε αδελφικό φίλο τον πρήζεις στα «μεταξύ μας ρε, σε παρακαλώ». Επειδή, σε αντίθεση με τους Αθηναίους, εσύ ξέρεις από πρώτο χέρι πόσο καταστροφικές μπορεί να είναι οι συνέπειες του κουτσομπολιού.
Εξακολουθείς να εκπλήσσεσαι με το πόσο παράλληλοι κόσμοι είναι η Αθήνα και η επαρχία. Έχεις, ας πούμε, φίλους που πιστεύουν ότι όλα τα παιδιά τελειώνουν την «υποχρεωτική εκπαίδευση» επειδή είναι παράνομο να μην. Και φίλους που δεν έβγαλαν ούτε την Α’ Γυμνασίου.
Νιώθεις πραγματικά ευγνώμων για πράγματα που οι μεγαλωμένοι στην πόλη φίλοι σου θεωρούν δεδομένα. Την κεντρική θέρμανση, ας πούμε. Τον κάδο των σκουπιδιών έξω από το σπίτι σου, και όχι στην πλατεία του χωριού. Τα ανοιχτά περίπτερα στις 3.00 τα ξημερώματα. Το τρεχούμενο νερό ό,τι ώρα το θέλεις (εντάξει, αυτό ισχύει μόνο για τους νησιώτες –οι οποίοι εκτιμούν επίσης την συγκλονιστική δυνατότητα να αλλάξεις πόλη, ακόμα και χώρα, ό,τι ώρα σου καπνίσει και όχι ό,τι ώρα έχει καράβι.
Ακόμα και αν είσαι παράφορα ερωτευμένος με την Αθήνα, μια μικρή απογοήτευση την νιώθεις όταν κοιτάς βράδυ τον ουρανό και δεν βλέπεις ούτε ένα αστέρι.
